Napisane z rozmachem, jest kilka ścieżek którymi można wędrować po tym wierszu.
Pozdrawiam

Tak na marginesie - jest jeszcze taka figura jak "dziewczyna z pracy", ona też wie wszystko i zna się na wszystkim - dziewczyna z pracy mi mówiła, że... Dziewczyna ode mnie z pracy powiedziała, że... I koniec rozmowy, dziewczyna z pracy powiedziała, że. Muszę kiedyś dla niej wiersz jakiś napisać.

Twój cyrk, twoje małpy.

Wczoraj, tuż przed końcem pracy, wpadli znajomi odetchnąć świeżą sztuką. Przeczytałem Twój wiersz. Tak normalnie, zwyczajnie zapytałem, co o nim myślą. Wiesz, co powiedzieli? Ano to, że tekst wygląda jak didaskalia do horroru kręconego w Bollywood, gdzieś na przedmieściach Kulkuty.

Wyszli w połowie seansu :)

umbra, dzięki za podobanie ;-)
Pawle, można i tak, po swojemu interpretować; tekst zostawia furtki...
Stanisławie Kwiatkowski, możesz podać skalę, którą mierzy się poziom sztuczności? Jedynie sztucznie wychodzi tekst, w którym autor opisuje sprawy, o których nie ma zielonego pojęcia. Poza tym tekst przemawia lub nie... Co do twojego utworu, to raczej logorea na zamówienie.

Myślałem, że sobie daruję, ale nie mogłem się powstrzymać :)


podpory podciągi dźwigary

„jak bez makijażu” wygląda całkiem całkiem
jak wilk złapany przez wirginię w hyde parku
na chropowatym kamieniu w samych majtkach
nie czuła nic tylko siebie próbowała ogarnąć

siebie czyli nikogo nie mogła zapytać kim jest
osaczona z każdej strony przez cywilizację
poszukiwała tożsamości na papierze w kratkę
odnalazła obłędną ciszę i ukojenie na zawsze

nie ma to jak się na kimś dobrze podeprzeć
jak nie na panienkach z awinionu to na lasce
zagubionej w zaolejonym nurcie tamizy
w okolicy tower bridge wskocz za nią do wody

podobno do rzeki wróciło życie więc może
północne wiatry schłodzą „gorejące” słowa
napompowane „mdlącym” patosem a wtedy
do twoich wierszy także zawita biocenoza



Na chwilę obecną nie da się ich czytać, niestety. Poziom sztuczności przekracza wszelkie środowiskowe normy. Straszne to jest.

Można czytać wielorako, ale czytam wiersz o tym, że prędzej czy później staniemy bez makijażu, sami wobec. To cicho na końcu, czytam jak klamrę z tym co jest najbardziej poetyckie a co nie może być spisane, wyrażone. Ogółem podoba mi się.

Mnie się też podoba :)

DZiękuję wszystkim za komentarze. Wokka, trafiłeś w punkt.

Fajny tekst