Treść komentarza została usunięta przez redakcję serwisu.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100000421645201

Nie musze udawać :)

Jesteśmy niesprawiedliwi wobec siebie i innych, jesteśmy pretensjonalni, to nas ogranicza, zamyka i izoluje. Sami sobie jesteśmy winni, nikt nam nie zabrania na uzewnętrznianie uczuć, emocji. Udawanie jest męczące, w każdej sytuacji, ubieranie maski i granie kilku ról. Inny w domu, inny w pracy, przykre ale dla niektórych to sposób na życie. A można inaczej, naprawdę można uwolnić się od schematów. Ten wieczór, ten letni wieczór napawał mnie dziwnym marazmem, nie wiedziałam dlaczego nie mogę odnaleźć się wśród znajomych, dlaczego wszystko mnie denerwuje? Ktoś starał się aby te kilka godzin spędzić radośnie i swobodnie, ale nie ja. Ja miałam swoje fobie, swój wiecznie nadąsany stan, bo muzyka nie była w moim stylu, no jakże to śmieszne i prozaiczne. Teraz mogę patrzeć na siebie z perspektywą, mogę śmiać się z własnego wiersza i powinnam, bo chyba taki dystans pozwoli mi zobaczyć siebie prawdziwą. Ech... ta poezja :) Dziękuję, pomogłeś mi otworzyć oczy, zrozumieć swój własny tekst.

żywe zawsze są odczucia a kazdy w dzisiejszych czasach się maskuje i ukrywa ..woli iść ulica z drugą udawać że ich nic nie łączy a w głębi sprzeczności czy warto uzewnętrznić

Pan illusiondépassé (Janusz Wolański) sam chyba nie wie co miał na myśli...

Przemyślałam sprawę, to co ja myślę i wymyślam nie ma znaczenia. Naprawdę można wyciągać wiele wniosków. Wszystko zależy od tego jacy jesteśmy. Zastanawiam się tylko co to znaczy żywe i pretensjonalne odczucia? :)

Tak czujesz? Odwaga? Istnieją ludzie od których powinniśmy się odsunąć, odciąć i odejść jak najdalej. Owszem tu jest potrzebna odwaga, racjonalne myślenie i brak uczuć. Bo bywa, że kochasz osobę która jest toksyczna, która nic nie wnosi do twojego życia. A tobie wydaje się, że to słodki wampiryzm :) zabawa, która zniewala umysł i nie pozwala uwolnić się myślom. Czasami kobiety żyją wiele lat z katem, psychologia tłumaczy to jako syndrom ofiary. Pretensjonalne piszesz :) zabawne.

chciałam poczuć świeżość truskawek
zatrzymać sok w krtani, nie połykać
wszystkich prawd, rad i westchnień zimnej nocy
nie karcić i nie pouczać, nie szukać
rozrzuconych dotyków

dość ciekawy fragment zabrakło odwagi peelowi do tych odczuć dość pretensjonalnych a jakże żywych w głowie ,..nie za wsze chwas ty wy bielisz bielinką niebo szczyka pod wieczór
pozytywnie ..najlepszego

O to mi właśnie chodziło ;-)

Przyznaję Ci rację, ta granica jest faktycznie cienka. Zawsze mam obawy, czy jej nie przekraczam, nie chcę tak pisać. Nie mogę znieść myśli, nie tyle o autorze, co o czytelnikach, którzy nurzają się w takich tekstach. To jak choroba, to tragedia. Przekazywanie chorych emocji powoduje, że ludziom wydaje się że ktoś ich rozumie ale to nieprawda, to tylko potęgowanie złych odczuć. Ech... niestety jest takich wierszy nadmiar. Czytałam ostatnio poezję irlandzką, niestety poezja malkontentów, poezja kobiet, które muszą się dosłownie wyspowiadać. Przykre.