Kiedy siostra z wizytą do mamy przyjedzie

lubią w kuchni posiedzieć, odmówić litanię

do wszystkich nieszczęść świata z Adasiem na czele

cierpiącym na niestrawność - aż niemal się kładzie

sufit na moje plecy, jak niekompetentny

czuję się wówczas twoje sandały założyć,

zbawicielu, więc tęsknię do swoich codziennych

znoszonych butów, w których kartkę do wyborczych

urn wrzucałem, chodziłem na protesty, pocztę

by dokładać cegiełkę na szczęśliwszą Ziemię,

jeździłem do pracowni, gdzie ważyłem swoje

powinności – być może odpowiedzieć memem,

a nuż padnie Żoliborz pod gwiazdami w ogniu

błyskawic – rząd obalą kobiety! Ja skromniej

wierzę w puste talerze i spodki z kosmosu

i w sztukę próbującą dojrzeć co pod spodem

poza tym oraz ponad tym syfem na dole,

po którym w butach własnych chodzę, gdy w kosmosie

pierwszy hotel budują, ja mam unieść rolę -

- nie jedz, sortuj, oszczędzaj. To robię. Mam w sobie

maleńki, świetlisty meteor.