Nie przekonał mnie autor. Jako czytelnik zapytam, dlaczego autor konsekwentnie nie poprowadził całości w ten sposób:

jakiż roślinochłonna i zielony przestrzeń

zamknięta okrąg nasyconej pszczoła

czar pustynnej wizja drgający powietrza


i ciepłe wieczór

lecz na razie zbierasz na kwiecący łące

zioła odurzenie i myśli brzęczący

zamyślona cień prześwietlona słońce

kradniesz kropka

drzemiący biedronka


a trawy nie wstaje tobą zachwyconych

odcisnęłaś w nich zapachu szałwii i rumianek

jak mgła płyniesz stęskniony powroty

bo mało było szalonych poranek

cichych zmierzch


czas srebrnozłote


więc zostań i całujesz przechodzący chwili

przysiądź na mak stubarwnym motyle

chabrem zabłękitnij osiądź pyłek mlecze

i zostań choć trochę

poczekaj obieca

że poleżysz jeszcze na kwiecący łąką

nasłuchując nocny

cykadowy koncert

Rzeczowo autor wyjaśnia, że miał taki kaprys.
I czeka na twój lepszy bez wspomagania sztucznej inteligencji.
Trzeba się uczyć od mistrzów.

Jako niekompetentny czytelnik zatem spytam kompetentnego w kwestii własnego wiersza autora - czym się uzasadnia konstrukcja gramatyczna ostatnich dwóch linijek? Jeśli autor rzeczowo zechciałby mi wyjaśnić, to byłbym wdzięczny.

A zatem o Pieśń nad łąkami chodziło. Dobre i to.

Naprawdę kompetentny jesteś :)))

cień zamyślenia, stęskniona powrotem, zioła odurzenia... - to brzmi źle. Podobnym rozumieniem poezji został nakarmiony ChatGPT, on podobnych środków stylistycznych używa. Mimo to w Twoim wierszu jest ta "ulotna myśl ludzka", której Chat jeszcze nie potrafi. Ale środki stylistyczne i rozumienie liryki są zbliżone. Zatem czy nie mogłoby być np.

Na twoje czoło pada zamyślony cień?
Zbierasz odurzające zioła?
Tęsknisz za powrotem?

Prześwietlona słońcem - mi się podoba, bo można sobie wyobrazić kogoś tak ulotnego i przezroczystego, że prześwietla go słońce, albo skojarzyć z prześwietloną kliszą, co wywołuje nastrój minionego czasu, nawiązuje do fotografii, więc jest to jakiś, powiedzmy, współczesny trop. Brakuje w tym wierszu nie tylko jakichś bardziej współczesnych stylistycznie środków wyrazu, ale też jakichś współczesnych rekwizytów, żeby czytelnik nie miał wątpliwości, że ten wiersz jest pisany dzisiaj. Klimat sentymentalny możesz wyrazić też bardziej współczesnymi środkami stylistycznymi. Klisza fotograficzna - co prawda też już odchodzi w niepamięć, ale mi się podoba taki trop.

"łakami"...?

...czyli można olać

Nasłuchując (czego?)
Wsłuchując się (w co?)

- wybór należy do Ciebie.

Rany, człowieku, to że napisałeś wiersz nawiązujący stylem do młodopolskiej fascynacji impresjonizmem, to Twoja sprawa, odczucia estetyczne są subiektywne, aczkolwiek taki wiersz może dziś być odbierany jako bardzo wtórny, i nie działać na współczesnego czytelnika, ale masz prawo taki napisać. Zostaw go sobie. Ale to, że nie jesteś w stanie zgodzić się co do obiektywnych kwestii gramatycznych, oraz co do tego, że jednak powinieneś uściślić w tytule o jakie słowo w nim chodzi, to tego już nie jestem w stanie pojąć. To żaden wstyd ulec w takiej kwestii, to po prostu obiektywne wady tego utworu. Po prostu źle gramatycznie zakończyłeś wiersz, nie widzę to inwencyjnego nagięcia zasad gramatycznych, a zwyczajny błąd.

Rany, napisz lepiej, a ugór zaplonuje.