Znów to samo, pierwszy wers jest dla mnie tytułem i w zasadzie wtedy (powtarzający się Piotr) znacznikiem, że to seria. Jeżeli to dedykowane, to tym bardziej widziałbym Piotra w tytule.

Paweł, dziękuję Ci raz jeszcze. Za powrót, za muzyczny upominek, ale przede wszystkim za wzruszenie, o którym wspomniałeś. Nie ma chyba lepszego prezentu dla autora jak wzruszenie czytelnika. To dla mnie ważny cykl, tym niemniej dziękuję za słowa.

Co do wersyfikacji... moja mnie nie uwiera, ale doceniam chęć i pracę czytelników i pomimo wszystko lubię czasami spojrzeć na swój wiersz z boku, oczyma innych, z innej perspektywy. To bardzo cenne doświadczenie, które podobnie jak czytanie wierszy nierzadko skłania do głębszych refleksji. Zanim coś zmienię, czy poprawię (co i owszem nieraz się zdarzało), analizuję, nie zawsze jednak zgadzam się z czytelnikiem, a już zupełnie mi się nie spieszy do spełniania jego oczekiwań, po prostu najzwyczajniej w świecie szanuję jego czas i wkład. Może mi się podobać jego wizja, wersja, postrzeganie i tyle. Jesteśmy tak różni i tak inni, że nie sposób wszystkim dogodzić, dlatego też mamy tyle do powiedzenia. I ok, gadajmy;) Jeśli tylko da się z wierszem pogadać, to dlaczego nie... Pozdrawiam Pawle.


Rozbrat, dzięki za słowo. Pozdro.

Jest cos w tym - choć nie znam przeslania - ale pismo na poziomie .

Jak dla mnie w Twojej wersyfikacji jest transowa melodia, nic się nie rwie, nie szarpie, ten wiersz kołysze, a jest przejmujący. To moje odczucia.

Przy otwartości na odczytelnicze sugestie, powiem Ci co mi powiedział kiedyś bardzo znany artysta - "najlepsze co możesz zrobić dla odbiorcy to nie przejmować się nim i nie spełniać jego oczekiwań".

Tetu, ależ oczywiście, to tylko nieśmiała sugestia. Ja od pierwszej frazy w trans wpadłem, wiedziałem o czym jest ten wiersz i się poryczałem. Moim zdaniem to jest piękny i bardzo prawdziwy wiersz.
https://www.youtube.com/watch?v=xd9LpME3jnk

Za twoją wersję, miało być - do Marsa.

Bardzo dziękują za słowa i komentarze, za Wasze propozycje, sugestie, za wygładzanie wiersza, co daje mi możliwość innego spojrzenia na twór.

Mithril, dziękuję. Nadałeś inny, być może bardziej wyrazisty kształt. Podoba mi się.

Paweł, dzięki za słowa uznania. Pewnie masz rację, że ostatni wers jest wyczuwalny, ale bez niego czuję niedosyt, czuję się taka niepełna, jakkolwiek to brzmi. Dzięki raz jeszcze.

Andrew24, dziękuję.

Mars, fenks za swoją wersję. Cenię inne, świeże spojrzenie. Nie mogę jednak przyjąć tego nasiąkania w puencie, jakoś mi nie pasuje, nie czuję tego, choć z powyższym wersem się klei, owszem, ale kojarzy mi się z czymś innym i może dlatego mi nie wybrzmiewa. Zresztą mam wrażenie (ale to subiektywna ocena), że podupadła ta puenta w takiej postaci. Dzięki że zajrzałeś.

Adaszewski, muszę powiedzieć, że zabolał mnie ten krzyk, wzruszył. Dobra, mocna sugestia.

Milo, dziękuję. Czy pójdzie do druku? Może kiedyś się za to zabiorę, kto wie. Najpierw muszę zebrać wszystkie Piotrowe wiersze do kupy (a jest ich trochę), mocno nad nimi przysiąść i zobaczymy. Dziękuję za słowo i za chęć czytania.

Lubię cykl Piotrowy i nie będę się czepiał.
Jeśli zechcesz umieścić w zbiorze do druku, to na pewno będzie redagowany, a nie ulega wątpliwości, że chciałbym przeczytać w takiej formie.

Wiersz o łagodnie drapieżnym temperamencie, skarga i erotyk jednocześnie, wiersz-list do przyjaciela, który wyjechał (uciekł?) bardzo daleko, ale także wiersz szeptany na ucha.
A że poprzednicy poprawiają, to i ja dorzucę swoje pięć groszy: A jakby tak w ostatnim wersie zamiast "krzyż" był "krzyk"?