A ja bym to tak:

"znów obca noc Piotrze
zlewa się w nierozpoznawalne kształty
a przecież jesteś tym
co obiecał nazwać i oswoić

niełatwo udźwignąć słowo
raz wypowiedziane stało się ciałem
w tej kołysce chowaliśmy poronione wiersze
pamiętasz Piotrze

wracałam do nich jak do modlitw
tam gdzie nie było nadziei na odkupienie
wyrosła skała

trudno uwierzyć w wieczność
o zielonych oczach
mówiłeś że są niczym dziewicze łąki
jednak wylaliśmy się jak mleko

krzyż wciąż nim nasiąka"

[to tylko ja]

Super wiersz, trafia do mnie głęboko.

Każda droga do wieczności prowadzi przez krzyż. Od nas tylko zależy jaki on jest. Narzekamy, że jest zbyt ciężki. Stwarzamy go swoją wolną wolą, Bóg jedynie stara się nam ulżyć, tym którzy poproszą. Nic nie wymusza. Nas stworzył panami siebie, krzyż zaczyna się...
Dał nam golenie miłość
...
byłaś
byłaś nie tak dawno
jak bursztyn mieniący
się w słońcu
ozdobą morskiej plaży 

fale szepczą
twoje imię
ślady prowadzą
do ciebie
muszelki szukają
miłych dłoni
morze dumnie
rozgląda się wokół
za TOBĄ
...
Pozdrawiam serdecznie,
Miłego dnia

"krzyż wciąż pęcznieje od ran" - jeśli miałbym zgłosić maleńką, subiektywną obiekcję, to zrezygnowałbym z tego, to i tak się czuje.

Piotr, ten na którym zbudowany miał być kościół, Piotr skała. Nazwać to oswoić, bo tak jest, rodzimy się i widzimy szumiące, niezwykłe, nawet groźne, a potem ktoś nazywa to drzewem. To jest piękny wiersz.

"znów obca noc Piotrze" - to już pierwszy wers jest poezją.

Tetu, ten cykl o Piotrze to jedne z piękniejszych wierszy jakie tu czytałem. Dziękuję i pozdrawiam.

...się dla mnie się:

"znów obca noc Piotrze
zlewa się w nierozpoznane kształty
a przecież jesteś tym który
obiecał nazwać i oswoić

niełatwo udźwignąć słowo raz wypowiedziane
stało się ciałem i kołyską
w niej
chowaliśmy poronione wiersze —

pamiętasz Piotrze?

wracałam do nich jak do modlitw
tam gdzie nie było nadziei na odkupienie
wyrosła skała

tak trudno uwierzyć w wieczność o zielonych oczach
mówiłeś że są niczym
dziewicze łąki pełne łagodności
a jednak wylaliśmy się jak mleko*

krzyż wciąż pęcznieje od ran"