Poezja mocno zaangażowana.

Jestem rozczarowana takim zakończeniem autobiografii brak tu odpowiedzi
retorycznych pytań i znaków zapytania

ten tekst można przebudować jak się chce jest potencjał

Jakoś tak bym to zapisał. Nie narzucam takiej wersji, nawet nie sugeruje, że jest lepsza. Po prostu do mnie tak lepiej trafia ten wiersz.

Wyrosłam z samotności. Wykurowałam się z marzeń
Moje ciało unosi się ponad granice
poza margines epitafium.

Jestem rozczarowana
takim zakończeniem autobiografii;
pytaniem wydanym na pastwę
znaku zapytania.

Wymierzam szkarłatną kropkę
na granicy ściany i okna.

I choć oswaja nas ten moment,
gdy niebo kładzie się do snu, a poranek
wpełza na twarze -
stale kocha się w publicznym niebie.

W publicznym piekle
Wydostaję się ze zbędnych pocałunków

grzybowa: w punkt! ten poranek jest dobry, ale nie ratuje tekstu.

Wyrosłam z samotności, wyleczyłam
z marzeń, z jakimi nie warto się sprzeczać.
Moje ciało wychodzi poza margines epitafium.

Jestem rozczarowana takim zakończeniem autobiografii; nie brak tu odpowiedzi
retorycznych, pytań skazanych
na znak zapytania.

Wymierzam szkarłatną, ciernistą kropkę,
aby strzegła dalszego ciągu.
To tylko balansowanie na trapezie,
rozwieszonym gdzieś
pomiędzy ścianą i oknem.

I choć oswaja nas ten moment,
kiedy niebo zasypia, a poranek
wpełza na twarze - objawimy się
smutkom, objawimy tęsknocie,
która jak zwykle żebrze,
kochając się w publicznym niebie.

Wydostaję się ze zbędnych pocałunków,
zza kotary, która czule strzeże
mojej niewinności.

Z tymi "się" można coś jeszcze zrobić, wydaje się, że jest ich odrobinę za dużo.

Wyrosłam z samotności, wyleczyłam
z marzeń, z jakimi nie warto się sprzeczać.
Moje ciało unosi się poza margines epitafium.

Jestem rozczarowana
takim zakończeniem autobiografii;
nie brak tu odpowiedzi
retorycznych, pytań skazanych
na znak zapytania.

Wymierzam szkarłatną, ciernistą kropkę,
aby strzegła dalszego ciągu.
To tylko balansowanie na trapezie,
rozwieszonym gdzieś
pomiędzy ścianą i oknem.

I choć oswaja nas ten moment,
kiedy niebo zasypia, a poranek
wpełza na twarze - objawimy się
smutkom, objawimy tęsknocie,
która jak zwykle żebrze,
kochając się w publicznym niebie.

Wydostaję się ze zbędnych pocałunków,
zza kotary, która czule strzeże
mojej niewinności.

"mimo wszystko" odnosiło się do Twojego, Grzybowo, komentarza, ponieważ uważam, że w tym wypadku zbyt surowo potraktowałaś ten wiersz, uważam, że można z niego wystrugać coś więcej niż "zapałkę", nawet jeśli nie będzie to "Arka Noego", to mimo wszystko da się coś więcej.

dlaczego mimo wszystko?
Może Mister D zademonstruje, co i jak by ratował, bo gdzieniegdzie nie jest zbyt dokładne ;P

Mister D., dziękuję bardzo, bardzo! Grzybowej także, mimo wszystko...