Dzięki, Nikolasie. Nigdy nie zamykam wierszy, więc kto wie, czy coś tu zmienię, czy nie. Nie spieszę się jednak. :)

Pozdrawiam!

Ten wiersz podoba się, choć jest bardzo ogólnikowy i myślę, że można go bardziej rozwinąć, " w bezsennie smutnych miastach" brzmi trochę banalnie ,jak zmierzch upadłem nadziei, dlatego bym się pozbył tego fragmentu, z tytułu to wynika. od "może" jest ciekawie aż do "obcymi"

Dziękuję za odpowiedź na prośbę oceny.

Coś musi być z tym ostatnim wersem, może wkrótce przyjdzie mi pomysł na to, by go ulepszyć.

Zobaczymy. :)

bardzo dobry

ryzykowny jest tylko ostatni wers

Takie skojarzenia biorę za zaszczyt i dziękuję. :)

już tak mam, że wszystko postrzegam poprzez skojarzenia...a tu [dobrze] kojarzy mi się i Heidegger i Kuncewiczowa i Obywatel G.C. ...
i tylko jakby zabrakło lepszego pomysłu na puentę...
pozdrawiam
Piotr

Ryszelie, miło to czytać, bo nic tak nie cieszy jak trafny odbiór.
Czasami im bardziej się ucieka, im bardziej szuka, tym trudniej jest się odnaleźć.

Marsie, serdeczne dzięki.

Mgiełko - :)

Pozdrowienia!

Gratuluję pomysłu na temat.

Ja próbuję pisać o miastach, o duszach i kwadratach, a Ty to załatwiasz jedną strofką:
"powietrze jest zbyt gęste by mogła zapaść noc
zrozumiałam to dopiero tutaj
w bezsennie smutnych miastach"
- i mam pozamiatane, i już nic nie muszę szukać - bo Ty to już ujęłaś. Miasto i człowieka w nim.
Jest tu jakiś klimat Henry Millera (może te zwrotniki? :), jest jakaś wagabundowość a zarazem zmysłowość. Jest ukryta rozpacz pod pozorem zwykłego szukania. I jest człowiek. Cholera. Jak dla mnie - super oddałaś tego Człowieka, który szuka i coraz bardziej wie, że nie znajdzie.
Urzekło mnie absolutnie!
Z szacunkiem - ryszelie

Często będę wracać :-) piszesz o sprawach które są mi bliskie ... w sposób który do mnie trafia :-)