Moim zdaniem wiersz z kategorii nieudanych. "Neuron istnienia w kolorze nadziei" jest potworkiem. Pozostałe wersy, choć tak nie rażą, to wydają się dość banalne.

Pozdrawiam

Co za płynność, nie wiem , czy taka wersyfikacja mi odpowiada, ale dobrze się czyta wiersz, subtelnie.

Wiersz jest w bardzo delikatnym tonie podany, pięknie ujętej wartości przemijania. Szkoda, że nie dałaś tytułu,
mi pasowałoby np. „Wnikanie”

Pozdrawiam :)

Dolfie, Zingaro: Dziękuję Wam pięknie za czytanie i miłe komentarze :) Mam w sobie skrytego choleryka, ale relacje międzyludzkie są dla mnie bardzo ważne :) Tak po kobiecemu, można powiedzieć :) Pozdrawiam cieplutko :)

wiersz delikatny tak samo jak Ty Justynko:)

delikatny.

Tomek, spostrzegawczy jesteś jak to Ty - Mistrzu obserwacji :)... Twoja wersja bardzo mi się podoba, zostawię swoją tylko ze względu na pewną tajemnicę interpretacyjną :) Dodam, że zakończenie jest "medyczne", bo jak to jest z tym ostatnim oddechem człowieka. Jako lekarz, wiesz :) Pozdro! :)

Tomek, kto wie, kto wie, może kiedyś tekst "odbije się echem" w czymś większym albo... coś większego go wchłonie... albo... :) Ze mną jako Autorką, nigdy nic nie wiadomo :) Dziękuję Ci bardzo za czytanie, dobre słowo i sugestię :)
Lena: tak :)) Dziękuję Ci ślicznie za czytanie i podzielenie się swoim wnioskiem :)
Pozdrawiam Was serdecznie :)

Może: *przemawiają (...) najcichszym językiem świata
?
Pozdr.

bardzo kobiecy. :)