Pola zbóż kłaniają się, kiedy je mijam. Komar powoli wysysa krew z dłoni. Chcę je odkazić, zapomnieć, że trzymały falujące biodra. Boże, naprawdę muszę doprowadzić je do porządku, przecież niedługo będę nimi karmił zagubione dusze. To tak jakbym klęczał przed kobietą z plastykowym pierścionkiem, hańba i świętokradztwo. 

Zrywam jabłko z drzewa; czyli tak to się zaczęło? Metal w głowach, męskie dłonie pod szkolnym mundurkiem, beczki pełne niespełnionych snów? Wciąż nie rozumiem metafor.

Wiesz jak to jest nie przestawać myśleć? Ciągle obwiniać się za bycie niedoskonałym, ściskać spocone dłonie w nadziei, że nadejdzie sen i wyssie świadomość? Chcesz uleczyć mnie formułką, zaślepić rany kroplą wody. Błagam, zrób to. Niech krzyżyki na czołach zaświecą w ciemności. Chcę widzieć, gdzie idę [...].

(Fragment mojej prozy poetyckiej)