nie dało się nie zauważyć wiszącego w powietrzu smutku.

wśród barwnych materiałów na drewnianych belkach

ona – drobna jak pieniądze ze sprzedaży. wybrałam niebiesko-żółtą,

ręcznie tkaną. podała patrząc w oczy takim wzrokiem, jakby

trawiła ją od środka sól całego świata.

- trzeba żyć dalej – wyszeptała – nie wiem jak. ta ziemia  jest przeklęta

i zamieszkuje ją przeklęty naród. musisz wstać, pracować, nie myśleć

że trzystu pochowano w jednym dole, bez żadnej pewności kogo.

a ty czekasz na cud – przecież  jeszcze nie wszystkich wykopano z błota.

póki nie znajdą reszty jest nadzieja, że dobre duchy przywiodą ich do domu.

dasz wiarę, że to tylko liczby? suma zaginionych. suma odnalezionych.

samolot wystartował o świcie. wlókł za sobą cmentarny smutek, który

kłócił się z radośnie wschodzącym słońcem.  a może to był bóg.  mówiłam:

pozwól chociaż trzystu osobom przewieźć chusty ze łzami tamtych ludzi

przez granicę freetown. zabrać je stamtąd raz na zawsze.  odpowiedział

chłodny powiew z klimatyzacji.  kolorowa tkanina zarzucona na ramiona

paliła skórę afrykańskim słońcem. roztaczała zapach błota, wiecznej

pory deszczowej.