Nastrojowy, refleksyjny...

Imre, Algo - bardzo dziękuję za czytanie i za Wasze komentarze. Nie wiem nawet czy nie bardziej poetyckie i nastrojowe od mojego tekstu ;-)

Z pozdrowieniami!

Czarny pokój, klatkowo klika projektor.
Karty pamięci na ścianie.
W rytmie slajdów powracają obrazy.
Zapach, dotyk, smak, odgłosy...

A potem wszystko blednie. Tylko czy to koniec, czy tylko odgrodzenie snu od marzeń, dnia od nocy, wspomnień od jutra. A może początek?

Bardzo udany w treści i formie wiersz. Przegląd najważniejszych momentów w życiu. Tych zapamiętanych.
Nostalgiczny, wysublimowany, w odpowiednim momencie termometr pęka poza skalą.
Wspomnienia potrafią parzyć.
Drgający od emocji.

Pozdrawiam

Ciekawe przejście od obrazków rzucanych na ścianie do wspomnień tych najczulszych (dostrzegam tu powrót do najlepszych dni zakochanych, może to ich pierwszy wspólny wypad.. tak sobie myślę, bo niektóre zdjęcia przywodzą w pamięci nie tyle obrazy co ponowne drżenie warg, skurcz... )

Bardzo podoba mi się to zachodzenie obrazów. Kontrasty i zanikanie.. czy to już koniec? I tu sobie myślę że warto wracać i pamiętać by przeżywać na nowo. Może nawet jeśli łapie też skurcz gardła od polykania łez...

Pozdrawiam

Dobry tekst :)

Grzegorz - z tym brakiem rytmu to mnie zaskoczyłeś, bo mam na tym punkcie fioła i nawet liczyłem sylaby ;-)

Sasza - jeszcze raz dziękuję, aż nie wiem co powiedzieć...

Lenka - życie w gruncie rzeczy jest i piękne, i przerażające... Dzięki za czytanie i pozostawienie śladu.

Meszuge - trafiony - zatopiony ;-) Ja chyba faktycznie jestem niepoprawnym męskim romantykiem ;-) Skoro Twoje klimaty, to już teraz zapraszam ponownie - jak kiedyś znowu coś napiszę ;-)

Xlax - no, podobno są takie chwile, że całe życie jak film przelatuje nam przed oczami ;-)

Dosłownie klatki filmu slow motion.

Witaj, Contigo, Twoje wiersze zawsze zawierają męski romantyzm - jest taki;))
gdybym miała obrazowo kreślić Twoją 'aurę' - malowałabym falę;))
jak muzyka

zaczynasz od małego chłopca: gdy byłem małym chłopcem, czas jak rzeka...
historia jednej znajomości: morza szum, ptaków śpiew, złota plaża pośród drzew...sia la la la ;))

końcówka wcale nie jest pesymistyczna, bo wiedząc, że nic nie trwa wiecznie, łatwiej nam zacząć nowy etap:)

zaczynając od kupna nowego projektora;))

wiersz w moich klimatach
pozdrawiam

Homo sum może przerażać.

Ten wiersz mnie przeraża Pawle, dlatego trudno mi go komentować. To coś chyba osobistego, i ja to wyczuwam bardziej niż bym chciała. Nie piszesz o tym, czego się boisz, omijasz temat.

Pozdrawiam serdecznie