Mu dała matula sandały nadziane

nadzieją na rychłe wprożenie.

A zżuł mu sandały żwir ścieżyn pokrętnych,

i zdrożył na bezchwał siwizny.

A gdzieżby – na pniu wierzby

duszę odprzedał za buty,

za spodnie na gniezdne wygody.

Moc ludzi rozdeptał na czarcich ciżemkach,

i szczerby jął suszyć na technowirówkach.

A w oknie matuli łkała żarówka.

Lux kurwie grosiwo w woń paliw przemieniał,

plastikiem palemek ocieniał Wanessy –

- na sikor złoty jak kość rozszarpywał,

śniegowy bałwanek rozbielał mu ścieżki,

w mroczności lepliwe jak guma się wpuszczał.

A w oknie matuli łkała żarówka.

Aż ojczul zaprożył w apartamenta

i tętna u syna pod piersią nie wyczuł.

Zbierała bieliznę nadobna Wanessa,

i załkał „Jaś Wędrowniczek” z piersiówki.

A w oknie matuli ścichł płacz żarówki.

https://www.youtube.com/watch?v=9_So9QyozqQ