Mi też miło :) Pozdr.

Wiesz Dorotko nawet jak mnie nie było, czytałam wszystkie Twoje wiersze - Lubię, ten w szczególności :)

Raf - bardzo mi miło, to ja dziękuję, że do mnie zaglądasz, jeśli tekst w jakiś sposób zatrzymuje, czego autor może chcieć więcej...pozdrówka :)

Mgło -'dziękuję pięknie, czym chata bogata...ściskam :)

Ula - bardzo dziękuję za wizytę i refleksję...a szeptunki jeszcze są...to prawie jak bajka, a jednak . Serdeczności :)

Tomek - dziękuję, że zajrzałeś, i cieszy, że wyłaniają się jakieś obrazy. Pozdrawiam :)

Dziwna -'a wiesz, że Twój wiersz, ktory wczoraj czytałam przypomniał mi ten mój? Ciekawa interpretacja, to przekonuje mnie, ze dobrze zrobiłam zmieniając pierwsza linijke ostatniej cząstki, bo była zbyt jednoznaczna, moze póżniej powiem co w niej było. Pozdrówka :)

Maks - gdzie Ty się podziewasz? Dawno Cie nie widziałam...miło, że wpadłeś do mnie, dziękuję i pozdrawiam :)

Dobry wiersz.

Dla mnie to wiersz przepełniony niepokojem
i poszukiwaniem oznak, że to nie koniec...
jeszcze nie..
i przerażeniem
przerażającym brakiem tych oznak
Pozdrawiam serdecznie.

Źrenice jeszcze mogą być wąskie. Jeszcze gorzej. Tu i tam nie ma łez.
Pozdr.

Czytam, jako o nieudanym życiu. Nie wiem o co chodzi w szerokich źrenicach i braku łez. Przychodzi mi do głowy Chemia. Równia pochyła w dół, obojętność swoja i cudza.
Takie sobie przemyślenia.
Pozdrawiam.

Rzeka jest dla każdego z nas wspomnieniem z dzieciństwa. Życie to nurt tej rzeki.
Szeptunka, babcia to pośredniczka między człowiekiem a Bogiem. Modlitwy szeptuch czyniły cuda. Jedni się bali, drudzy dziękowali za uratowanie życia. Czy w naszym świecie są takie szeptunki?
Dziękuję za rzekę.
Pozdrawiam serdecznie

Podpisuję się obiema łapkami pod komentarzem rafa!
Dobrze że jesteś Dorotka i dzielisz się z nami słowem

nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale po Twoich wierszach nie mam ochoty czytać nic więcej, by nie zepsuć tego co mi w nich dajesz, a wiedz że bardzo długo nie mogę się po nich pozbierać i jesteś jedną z nielicznych osób, które doprowadzają mnie do takiego stanu...A ten wiersz, cóż...czekam aż zrobi się jaśniej i zabieram go na spacer po lesie.... Dzięki Dorcia:) Nawet nie wiesz jak dobrze, że jesteś, Ty i Twoje pisanie...Serdeczności