Zenonie Tabis, u mnie znajdziesz tylko lapidarne, proste "niewierszyki", przecież wiesz.
Niektórzy pamiętają je przez lata i to jest mój sens istnienia w takim miejscu jak Poemax.
Sens wychodzenia do ludzi z poczuciem własnej niedoskonałości.
Myślę, że treść i forma w tym przypadku są jednością. Dziękuję, że mi dałeś do myślenia. Uważam, że nic nie dzieje się niepotrzebnie.

Beretto, dziękuję! Tak jak mówiłam Leszkowi, przez moment szukałam normalności w najbliższym otoczeniu i znalazłam.
W sobie.
Co nie znaczy oczywiście, że jestem normalna. Absolutnie! :)))

Tomku, mówisz jak Tomek :) Bardzo mi się to podoba, choć pewnie to "niewiersz" całą gębą :) Dziękuję Ci pięknie za dobre słowo!

Dobry temat, ale trzeba go "uwierszowić" i ulirycznić.
Pozdrawiam.

Z biegiem lat rozumiemy coraz więcej...
Zmienia się perspektywa.
Wspomnienia zostają.
Pozdrawiam :)

Zabawię się w Pawła:
To dobry wiersz.
Pozdrawiam.

Jezuuu... No odpozdrawiam tym samym -:) czyli serdecznie!

Dahida, tylko błagam nie wchodź na jakieś drzewo, coby Papież nie miał kłopotu :)))

Ach, czekałam na tę chwilę i mściwie Ci pozdrawiam i serdecznie też :))) Bardziej serdecznie :)

Witaj Leszku! Nie planowałam napisać "niewierszyka" o normalności, ale tak jakoś wyszło po kolejnym bombardowaniu złem, tego naszego powszedniego...
Fajnie, że jesteś! Dziękuję!

Wspomnienia zawsze będą żywe - kiedy zapragniemy, to zawsze do nich wrócimy.
Ładny wiersz!
pozdrawiam!