Czyta się dość ciężko - za drugim razem poukładałam sobie obrazy i jest
ciekawie choć:
mocno mi tu uwiera; jeżeli uciekł z domu to na pewno nie rzucony w duże miasto (chyba sam wybrał) bo czegoś tam, choćby jednego krótkiego zdania brakuje (mi)
potem „opowiadał o kosmosie, uczył matematyki” hmm, zabrakło tu „a” albo zwyczajnego myślnika (zamiast przecinka). Tomku
sądzę, że warto przemyśleć, ulepszyć a wówczas czytelnik na pewno wyjdzie usatysfakcjonowany

Pozdrawiam :)

świat jest pełen trudnych przypadków i traumatycznych doświadczeń, w ten sposób to można opisywać jeden dziennie, albo nawet kilka, nie zabraknie do końca życia ;)

A nie chciałbyś tego jakoś poukładać? Bo to chaotyczne, nie wiadomo za bardzo kto, co i kiedy. No i może nadać temu jakąś formę literacką, bo to jest chaotyczna relacja, nie porusza, opowieść jak z programu Trudne Sprawy. Za mało by wstrząsnąć.

Nie tylko o to chodzi. Bardzo dużo naszych zachowań, pełnionych ról społecznych itp. jest pochodną tych pierwszych kilkunastu lat życia. Później już tylko można próbować naprawiać błędy. To dotyczy także przemocy, braku struktury wewnętrznej, lub jej nadmiaru...można by wymieniać jeszcze dużo. Zawęziłem miniaturkę do roli ojca, jako przykładu, najbardziej charakterystycznego w polskich rodzinach. Patologiczny, najczęściej, wzorzec: peryferyczny ojciec i dominująca matka wcale nie są rzadkie.
Dzięki za komentarz, pozdrawiam.

Tak to właśnie jest. Jak się nadwyręży "kręgosłup" w dzieciństwie, to potem ciężko cokolwiek udźwignąć. Nawet rola ojca za ciężka.
Pozdrawiam :)