W miarę czytania wciąga ta narracja. Nie wiem o co chodzi z tym pytaniem o chrzęst, ale nie podoba mi się. W sensie bez urazy, ale to tak absurdalne pytanie, w zasadzie bez sensu, albo nie dostrzegam metafory jakiejś lub odniesienia.
Pozdrawiam

Mariusz, Imre, bardzo dziękuję.

Bardzo spodobał mi się ten wiersz. chyba dlatego, że nie czuję w nim presji, nie czuję obciążenia, ale spokojnie mogę wnikać w świat przedstawiony.

Nie wolno niszczyć tego co niedoskonałe, bo nawet jeśli nie pokazuje jak mamy żyć, to pokazuje, czego unikać. Należy uczyć się na dobrych i złych przykładach. aby poznać prawdę trzeba wniknąć, przyjrzeć się bliżej zdarzeniom.

w kuchni życie jak pod zabrudzonym paznokciem- tu nie ma idealnie, ale podobnie jak w naturze są obawy o przetrwanie.

jest tu i pewna trwoga, o dotyk o pytania trudne. trzeba pytać o znane wszystkim "jak żyć" póki mama nie patrzy (wygląda wtedy tak pięknie, w ruchach powolnych jest dla mnie ostoją spokoju, ideałem do którego chcę dążyć). Boję się jej wzroku, bo może wyczytać moją dziecinność, bo mogę wyczytać ja- z jaj oczu- że boi się chrzęstu.
więc póki motyl nietykalny nie usiądzie na jej fartuchu- ja znad kartek, zeszytów, znad szklanki niedopitej herbaty i z resztką kanapki- zapytam, zapytam, a ona na pewno odpowie.


jest w tym wierszu coś niezwykłego. ujęcie tematu, forma podania. Cieszę się, że wiersz został nominowany. zasłużenie

pozdrawiam

Ładny klimat, bardzo dobry tekst.

Dziękuję bardzo:)

Wiersz niewątpliwie zatrzymuje i ujmuje pięknie zobrazowanym przekazem:)

Leszku, dziękuję :)

Mikrokosmos to dobre słowo do tego opisu, tak bardzo życiowego, codziennego.
Pozdrawiam

Dziwna, niezmiernie Ci dziękuję :)
pozdrawiam
Paweł, jeszcze raz dziękuję:) trzymaj się.

*liście winogron