Żył kocur ponury, niekontent z żywota,

lwią grzywę założył, z tych frędzli od mopa,

bo lwu pozazdrościł – co królem sawanny

najtłustsze jadł kąski, oddane miał panny.

I dumny był kocur po dachu gdy kroczył,

gąszcz frędzli z peruki mu spadał na oczy,

więc musiał, by widzieć cokolwiek, w nie dmuchać,

(lis chytry na czole obracał mu kółka).

Kot kocim zwyczajem na gałąź się wdrapał,

pod którą lew syty w gorący dzień chrapał,

i ryk z piersi wydał by wydać się zuchem,

lecz lew przez sen tylko leciutko strzygł uchem.

Wtem inny mu pomysł zaświtał, niestety –

- z lwiej grzywy skorzystał jak kocur z kuwety,

więc król się obudził bo deser miał z kota,

i zrobił użytek z tych frędzli od mopa.

A lis na to patrzył i śmiał się pod nosem,

bo starym był lisem i godził się z losem,

a stare przysłowie miał z dawna na względzie:

kto wróblem się zrodził - kanarkiem nie będzie.