Pasjo,
wiersz był pisany ponad rok temu, dzisiaj z całą stanowczością mogę powiedzieć, że jest o niebo lepiej.
Dziękuję za odświeżenie.

Pozdrawiam

Jest w tym dużo czystości, siły i niewinności, bardzo romantyczne

Pomyślę.
Dziękuję za odzew.

Hm, trzeba więc przemyśleć komunikatywność metaforyki, bo uważam, że zeszła na manowce.

Grzybowa,
dziękuję za wybrany wers.
Pozdrawiam

Xlax,
nawet nie pomyślałam, że tekst można wziąć za erotyk. Może i są znamiona ale zapewniam, zupełnie niezamierzone.
Rozczochrane okruchy to na pewno nie łupież
a czerwona stróżka to nie stracone dziewictwo, słone krople to nie pot.
Każdy kto miał 17 lat był swoistym wojownikiem w swojej szczególnej zbroi – nieprawdaż? Nie buntowałeś się kiedy byłeś nierozumiany? Czy nie było Ci źle, kiedy czułeś się opuszczony, samotny ze swoimi problemami?
Tekst jest „zwariowany” – wiem
tak jak pell i jego autorka zresztą też.
Dziękuję za czytanie.
Pozdrawiam

Leszku,
tak, wszystko może się jeszcze zdarzyć.
Oby nie najgorsze.
Dziękuję, że przyszedłeś do nas.
Pozdrawiam

Wygląda m i to n a trudną miłość, ale ważne że jest.
Siedemnaście lat to wiek w którym wszystko się jeszcze może zdarzyć.
Wiersz przeczytałem z ciekawością
Pozdrawiam serdecznie

"rozczochrane okruchy" - przymiotnik i rzeczownik ze skrajnie różnych dziedzin i żrą się... no, chyba, że okruchy to łupież ;-) i druga sprawa: "raz kurczysz się raz nabrzmiewasz" - no, litości, ale w aspekcie niby erotyku to takie fizjologiczne i pensjonarskie. Podobnie strugi potu i krwi na blacie. Wpadka? Pozdrawiam

złość lgnie jak rdza do blachy - to fajne