Pasjo, dziękuję:) mi też brakowało
więc z przyjemnością wróciłam do ostatniej strofy.

P. Zrywie, bo ja tak zazwyczaj, prosto.
To miłe, że zaciekawił.

Pozdrawiam

Prosty, ale w jakiś sposób zaciekawił.

no ok, ale ten wers z tym jak oprószasz wszystkie 17 wiosen kalendarza miłością był potrzebny jednak, najważniejszy wręcz śmiem twierdzić

chyba potrzebowałam
:)

wyciągam dłonie,

pierwsza zamknięta,

w drugiej otwartej, trzy szóstki. -

- jak dla mnie nadal wyliczasz mi ile dłoni ma zdrowy człowiek, ale to Twój wiersz, nie potrzebujesz mnie.

Paweł!
mogę Cię prosić?

Nie chciałam "kawałyzmu"
Być może jutro podejdę do tekstu,
po raz ostatni.

Dobranoc

Ok, ale to, jak powiedziałem moja wersja. Starałem się Ci pokazać jak można pewne rzeczy pominąć, zostawić w niedopowiedzeniach. Choćby te dłonie, skoro dwie, to wystarczy powiedzieć, że jedna jest otwarta, logicznie można się domyślić, że druga jest zamknięta, a skoro zamknięta, to może nie warto mówić czytelnikowi co w niej jest, może lepiej, żeby to zostało tajemnicą. A skoro problem jest głębszy, to nadal masz powód i pole do popisu, żeby to napisać lepiej, w bardziej skondensowanej formie.

Hmm
no ładnie,
tyle że nie oddaje tego co autor chciał przekazać.
Głównym problemem peela jest głęboka depresja - m.in. samookaleczanie się (po stracie matki- czego autor nie uwidocznił w treści),
a ona peelka (było nie było drugoplanowa - bo nigdy matki nie zastąpi)) próbuje pomóc
nawiązać kontakt.

ale jest nadzieja

Dziękuję

Z niezamiecionych okruchów minionych dni
znowu lepię chleb i nakreślam znak.
Poczęstuj się wojowniku w zbroi.

Zadajesz niegojące się rany
i słono za nie dziś patrzę
na obrębienia twoich rękawic,
które nieznacznie postrzępiła rdza.

Zanim usłyszysz wyciągam dłonie -
w otwartej trzy szóstki
jak łańcuch do lodówki lśnią.

Na Boga, oko otwierasz pod przyłbicą,
na szczęście nie straciłeś
apetytu w burzy hormonów

swoich siedemnastu lat.