chodź Ewa, poszukamy Potoka

w sobie. mówisz, że marnie wygląda,

już nie taki z Roztok. nikły - jak nie nasz.

hej! nasz to przesuwał kamienie, topił małą l.

albo i nie. mogło się jej zdawać, że topił.

mogło się jej zdawać, że Janka okrzyczy brud,

zamoczone ubrania.

Mama zdejmowała cierpliwie, warstwa po warstwie,

suszyła przy piecu kaflowym, nie pamiętam co mówiła,

pamiętam dźwięk. głos w którym dzwoni troska, a może tylko

skrzypiała drewniana podłoga. może to wołała mnie Grusza, ta sama,

na której siedziałam z białą kózką. a może to coś innego.

niepokój w pajęczynie.

Janka nie lubiła pajęczyn.

omiatała święte obrazy, myła i osuszała z szacunkiem.

pamiętam, że ulubiony całowałam po kryjomu.

byłam tylko małą l. a Potok już we mnie lśnił.

w Tobie też lśni!

widzisz?