Chciałabym poczytać twoje wiersze o życiu w papierowym wydaniu, czy masz takie? Ten jest świetny. Pozdrawiam.

Zatrzymałeś, mars. Chyba w każdym, a może prawie każdym mieście jest/był taki Tulik, w moim była Buba... też się z niej śmiano, nie dociekając co i dlaczego sprawiło, że jest gdzie jest... i był upośledzony Jasio z psem Borowikiem, który nie odstępował go na krok, a Jasio dzielił się z nim jedzeniem po równo, siadając gdzieś pod drzewem... i zawsze ten okrutny śmiech, docinki, wyzwiska.
Też swego czasu napisałam o nich wiersze... ten o Bubie chyba nawet był na starej Poemie.
Nigdy nie potrafiłam zrozumieć skąd w dzieciach tyle okrucieństwa...ale o tym można długo dyskutować, no sam widzisz do jakiego gadania mnie sprowokowałeś :)
w każdym razie warto było tu zajrzeć. Pozdrawiam

Miło mi niezmiernie

Mama opowiadała mi o Kostusiu, nie miał tyle szczęścia co Twój Tulik...

Dzięki za Twoją opowieść!

Lucyno, Tulik to postać mojego dzieciństwa; zawsze żal mi go było i uwiecznił się w pamięci. Postronnym osobom mógł się spodobać.
Leszku, tło małego miasta czyli Sanoka, wrota Bieszczad, miejsca niepowtarzalnego uroku. Szkoda, że w umysłach sanoczan czas zatrzymał się na CK Austro-Węgrzech :-)

Wyobrażam sobie małe miasteczko jako tło do tego obrazu, przemawiającego do mnie
Pozdrawiam

Sprawiłeś, że pokochają Go "miliony" :)

Ja bardzo!

I to jest sedno tego tekstu, który dojrzewał i wreszcie spadł... Dzięki.

Ale czy zdążyły cokolwiek zrozumieć... - oto jest pytanie.