Skromność? :) Nie twierdzę broń Boże, że ilość idzie w parze z jakością. Wystarczyłoby mi...hmm...17, ale takich naprawdę dobrych :))

:))) Ilość nie oznacza...

I nie przesadzaj, nie ma ich tak dużo... Siedemnaście? ;)))

Masz tak dużooo tych wierszy, że nie mogę znaleść? :)

Ja się nie znam:)))

Napisałam kiedyś o moim miasteczku - "w poszukiwaniu macondo", to tytuł... Zobaczysz?

Na przykład tak? :)))))))))))

Boże jaki miły wieczór
tyle wódki tyle piwa
a potem plątanina
w kulisach tego raju
między pluszową kotarą
a kuchnią za kratą
czułem jak wyzwalam się
od zbędnego nadmiaru energii
w którą wyposażyła mnie młodość

możliwe
że mógłbym użyć jej inaczej
np. napisać 4 reportaże
o perspektywacz rozwoju małych miasteczek

ale
.......mam w dupie małe miasteczka
.......mam w dupie małe miasteczka
.......mam w dupie małe miasteczka

;)

:))) poczekaj, sam zobaczysz.

Inaczej, czyli jak? :)

Dziękuję serdecznie Patryku, za wrażliwość i otwartość. Jeszcze nie wiesz, że tu, na tym portalu powinno się pisać inaczej :)))

Wiersz - historia.

Przekonuje mnie, bardzo. Mogę to sobie wyobrazić. Utożsamiam się z podmiotem lirycznym .Snuje powoli jak pająk swoja historię , nie afiszuje bólu, robi to bardzo subtelnie. Wręcz niewinnie i dziewczęco, stopniowo przechodząc od jakby marzeń w chmurach - gołębie myśli, rączki, aniołki, do delikatnych nakłuć. - A ja pomalowałam paznokcie, i to że dwie godziny temu... takie to prawdziwe, wielu ludziom dobrze znane ze szpitali, z autopsji. Wojtuś.. No tak, postać jest prawdziwa, tak jak to, że umiera, a życie toczy się dalej. Ze smutną radością, lub smutniejszym smutkiem.

Może chociaż tytuł? Wiem, że tak :)