https://www.youtube.com/watch?v=bArhAQ9oOr4

Ten wiersz nie celuje w poziom meta. A taką formę po prostu lubię. Dziękuję za komentarze.

zrobił się ciekawy wiersz po twoich komentarzach - sugestywny opis indiańskiej rzeczywistości. ja zacząłem swoją lekturę od jego uniwersalności i tu zawiódł. innymi słowy na poziomie dosłowności jest okey, na poziomie meta sztandarowo.

a co do układu - takie równozwrotkowe ulizanie nie służy detonacji tego, co istotne w tekście, forma nie powinna więzić treści, lecz ją eksplorować, a w dalszej kolejności eksponować.

Trzy ostatnie komentarze na miarę eseju :)

Jest coś przerażającego i diabolicznie przewrotnego w tym, że ktoś daje komuś ubranie aby się nim okrył, i chrześcijański akt miłosierdzia i obdarowywania zamienia w narzędzie mordu... Jak wczuję się w istotę tego to ciarki mi po plecach idą i coś za gardło mnie chwyta.

Architektoniczna organizacja indiańskich wiosek była tak pomyślana aby organizować nawet sferę kontaktów płciowych, wyznaczała normy i granice, kto z kim może a kto z kim nie, aby zapewnić większą różnorodność genetyczną. U Indian nie było rozróżnienia na sacrum i profanum, oni żyli w sacrum, otaczało ich zewsząd, wszystko było święte.

Być może, ale są pewne słowa klucze, choćby cięciwa, drzewa kauczukowe - dla białych kauczuk był bardzo cenny. Nie widzieli w Indianach ludzi, tatuaże indiańskie były dla białych dowodem zdziczenia i barbarzyństwa. Tym czasem tatuaże miały znaczenie, mówiły o przynależności do plemienia, przynależności do kasty, warstwy społecznej, czy ktoś był z "plebsu" czy z arystokratycznego rodu, Indianie mieli swoją strukturę społeczną i właśnie tatuaże jako wytwór kultury i sztuki, świadczyły o odrębności człowieka w świecie przyrody, odróżniały go od zwierząt, kto nosił tatuaż był istotą ludzką.

Las wystarczyłoby zamienić w dżunglę na przykład i obcy język w język misjonarzy i wszystko jasne. Ogladalam film misja. Jezuici byli za rdzennymi tam polityka zwyciężyła chciwość władzy oczywiście chciwość kościoła. Jeden wielki syf. Rzeczywiście komentarze Autora dużo rozświetlają. :)

bez tych komentarzy wiersz o wiele mniej czytelny.

w świętej geometrii ze słomy i drewna - wioski indiańskie były odzwierciedleniem ich wierzeń i kosmogonicznych wyobrażeń, ich plan organizował życie społeczne, nie były potrzebne dodatkowe sanktuaria. Biali misjonarze dobrze zdawali sobie z tego sprawę i udokumentowali plan architektoniczny tych wiosek w swoich pamiętnikach, a jednocześnie wiedzieli, że aby zniszczyć i pokonać Indian trzeba ten plan zniszczyć.