Poświęciłeś kilka dobrych chwil. Dziękuję

Jebać to Milo, niczego nie zbawimy, możemy tylko wycedzić szyderstwo i splunąć nim przed siebie, w "przyszłość".

Po co wam wolność, i po co wam jej szukać, macie przecież Zenka Martyniuka.

Może to zostaje:
https://www.youtube.com/watch?v=i00fmNRE-w0

cichym lotem oddala się od nas
miłość do świata
tego świata - tego? Polski, Świata w ogóle...? Skoro nie ten to który? Ulatnia się z nas miłość, tylko co w zamian, co zostaje?
W sumie dobry wiersz Milo, choć w zupełnie innym stajlu, niż ten który ja uprawiam.

I końca tej szajby faktycznie nie widać... A utwór Kultu nie do zdarcia.

*jest jego częścią.

A to wynika z tego iż peelowi nie jest ów podzielony dom obojętny, utożsamia się z nim, jego jego częścią, w jakiś sposób jest jego ciałem, przez co peel choruje. Z miłości.

To "rozmycie" to po prostu, wg. mnie peel, jego "prywata" jego dom, jego chęć znalezienia się w tym wszystkim, to co mówi dzieciom, na co chce je uodpornić, na co uczulić, jakiego sposobu myślenia nauczyć, znaleźć siebie w tym, odnaleźć równowagę, własny zrównoważony sąd. Tako czytam ja.

Jest klamra w tym wierszu, co czyni go mniej więcej zbornym, choć po drodze się ciut rozmywa, by znów wrócić do głównego koryta. Jest kilka fajnych fraz, jest o polityce, a koniec czytam jako życzenie zdrowia dla obu półkul , obu nóg, stron sporu... Pobrzmiewa mi ten utwór, i tak myślę, że to jest klucz do interpretacji utworu, przynajmniej jak dla mnie, niech się zatem scali, niech się uleczy:
https://www.youtube.com/watch?v=A8d3QBMWUgs