Sami najznamienitsi goście się stawili,

(Na dwudziestych dziewiątych urodzinach sławnej)

a lista była długa, więc między innymi:

(Matki Boskiej Radiowej I Zawsze Medialnej,)

zagościł Mariusz Błaszczak, we własnej osobie

(w zespole zakonników co w białych habitach)

Antoni Macierewicz bez czapki na głowie,

(jak śnieżne lilie w zgodnym rytmie serc rozkwitał,)

zafigurował godnie, należy nadmienić,

(wbrew temu co głosiły popularne filmy)

Mikołaj Pawlak w masce – sam Dziecka Praw Rzecznik.

(o szerzącej się w klerze zbrodni pedofilii,)

Przybył Ryszard Czarnecki, z tych bardziej mi znanych,

(stojąc wobec ołtarza i na czele reszty,)

dorosłego Chrystusa skłonny lizać rany,

(w obiektywie kamery, przed nią odsłonięty)

plus cały tłum pobożnych, wymienić nie sposób,

(i przed śmierci koroną na dowód odwagi)

u stóp Maryi złożył osobisty dowód.

(oraz wiary niezłomnej, bez masek na twarzy)

Nareszcie najważniejszy spośród wszystkich gwoździ

(patrzył w oczy kostuchy i przed nią nie klękał,)

w programie ceremonii przemówił do gości

(dobrze wiedząc jak chroni kręgiem przestrzeń święta.)

składnie Tadeusz Rydzyk, słów niczym z rękawa

(Ramiona zakonnika zacne z ławki pierwszej,)

nie skąpiąc na obronę Edwarda Janiaka,

(gdy czterej obok mieli już dłonie obrzękłe,)

filmidła potępiając, a palmę przyznając

(zdawały się bezradne, jakby zawstydzone,)

męczeństwa biskupowi, prawa pożądając

(jak gdyby się mnich wahał, coś ważył przez moment,)

oraz sprawiedliwości, patrząc tam gdzie siedział

(gdy nagle się przełamał, bratnio zgodne dłonie)

Zbigniew Ziobro w maseczce, oczami promieniał

(podniósł i zaczął klaskać, że aż pokrzywdzone)

ze śmiechu

(zaniemówiły jagniątka)