Grzegorz. Kliknąłem. Mam jakieś ubytki, nie mogę tego oglądać. Ale chyba rozumiem tę twoją "groteskę". Chociaż po pięciu minutach oglądania mam "grozetkę".
Pozdrawiam.

to zależy Tomek. obejrzyj miasto zaginionych dzieci, niżej dałem link. może zrozumiesz moje skojarzenie

Tekst nie jest groteskowy. Był na Poemie, w dwóch wersjach (chyba). Dla przeciętnego człowieka, w przeciętnych czasach, to abstrakcja - śmierć dziecka. Albo 100% w jakiejś durnej "skali stresu".
Są miejsca, gdzie to codzienność. I mało kto pochyla się nad jedną "głową", jest ich conajmnej kilka (-naście). Dlaczego nie być empatycznym i współodczuwać (czy sobie tak wyobrażać) cudzego cierpienia? Ze zniecierpliwienia? Dla własnego zdrowia?
Ja bym napisał: Stworzyłeś, Boże nowotwory. I były dobre. Bo jakie miałyby być, jeśli Ty je stworzyłeś?
Pozdrawiam.

Meszuge, to ja przepraszam. Trudno jest odpowiedzieć na taki komentarz. Nie chcę tekstu bronić, on ma żyć, ja tu nie mam nic do gadania.

Witaj Ado, dzięki za obecność pod tekstem! :)

przepraszam

właściwie... to ja za dużo mówię:)

zrozumiałam...

Witaj, Lu, z całym szacunkiem...ale...choć rozumiem intencję...ale...nigdy nie pozwoliłabym innym mówić, co myślę mimo moich ograniczeń.
pozdrawiam

Dla mnie to wstrząsający wiersz i podoba mi się taka stylistyka. Podkreśla tragizm tej małej dziewczynki. Gdyby umierające organy potrafiły mówić, byłoby lepiej czy gorzej? - któż to wie...
Pozdrawiam serdecznie.

Dzięki Grzegorz. To dla mnie prosty i ważny tekst. Chcę go tu mieć na półeczce.

http://m.cda.pl/video/55905207

szczerze polecam film, niestety na jakiejś płaszczyźnie kojarzy mi się z Twoim wierszem, sądzę że nie o to Ci chodziło