to ja głowa małej dziewczynki z rozpoznaniem tumor cerebri

mam parę lat właściwie niczym

niczym się nie różnię od innych głów

jestem jeszcze kształtna!

mam w sobie szpilkę bólu

czasem ten chaos studzi morfina lub chłodna dłoń pielęgniarki

mam tak szerokie źrenice jakbym chciała ujrzeć więcej

więcej niż cały świat

czy wydaje się wam to makabryczne?

wolicie udawać że wcale mnie nie ma?

ależ jestem!

noszę w sobie bezmiar mózgowo-rdzeniowego płynu

apokalipsę komórek ciasne przyduszone życie

a może mogłabym wymyślać wiersze

uratować choć jednego człowieka

a może zbawiłabym ludzkość jakimś cudownym pomysłem

jestem tylko głową którą wyciska ból

niektórzy wiedzą o moim powolnym umieraniu

nie szukam winnych czy niewinnych

chciałam się po prostu odezwać

sama nie wiem