Biorę telewizor na plecy i niosę
na wzgórze, a z lotu ptaka widok jest taki -
- jestem jak wisienka na zielonym torcie,
coraz mniejszym, a stół coraz większy i czarny.

Ja na czarnej siedzę skrzynce, wokół spalone
zapałki, z których poskładany był samolot.
Tylko drzwi do kokpitu topnieją stalowe,
za którymi spał pilot z wybujałą głową.

Sięgam do kieszeni, wyjmuję papierosa -
- nie umrę na raka. Jeszcze tylko poproszę
o zimne piwo, rześkie jak poranna rosa,
ostatecznie może spaść nawet z nieba. Ogień?

- ogień przyjdzie do mnie.

Jak nie ma trupa to się nie liczy -
- kto by chciał nosić stół na koszulce,
przy pustych krzesłach na blacie znicze
kto by chciał stawiać. Przecież to nudne

i podejżane gdy mebel nie ma
początku ni końca, na dodatek
ani jedna zaschnięta kropelka
nie uświęca stołu jak opłatek,

którego rozgryźć, przełknąć nie można.
Wypluć chyba jedynie i na stos
z takim stołem a krzesła porąbać,
tańczyć, zrobić seans, wywołać coś

lepszego i bardziej stosownego
na okrągłe febryczne rocznice,
a nie jak ten stół, który niczego
nie mówi, o czym można by krzyczeć.

Aż strach pomyśleć, co jeszcze między nami
mogłoby się wydarzyć, poza logicznym
dość ciągiem wydarzeń, w skądinąd ciekawych
serialach. I aż strach kiedy się pomyśli,

że mogliby przestać je kręcić, bo wokół
czego kręciłoby się nasze życie jak
spacerniak. W zgaszony ekran jak w oczodół
byśmy wpadli – co wtedy? Aż pomyśleć strach.

Dziękuję.

Ps: ciekawy poetycki komentarz

Szkoda że na żywo nie mogę zobaczyć ale tak-na ten obraz wciąż na mnie działa

Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję, ten obraz można w pełni docenić tylko na żywo, obecnie jest do obejrzenia w Słupsku.
https://scontent.fwaw7-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/50508787_1396595637149074_6331376419641229312_n.jpg?_nc_cat=102&_nc_ht=scontent.fwaw7-1.fna&oh=13af84e3386f70f11d8b75c83b27fd52&oe=5CB7FEF3

Pamiętam, że tu już byłam i oglądałam obraz w powiększeniu na telefonie. Mogłam sobie przybliżyć i wówczas te małe, malutkie punkciki są pięknie widoczne.
Zdania nie zmieniam i wciąż gratuluję, komentarza poetyckiego też.

Pozdrawiam


a link nie działa

A to mój poetycki komentarz do tego obrazu, który można aktualnie obejrzeć w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej w Słupsku, (galeria Kameralna):


W oddali człowiek ogień wbił
jak cyrkiel w źrenicę nocy,
zupełnie tak jak wtedy, gdy
Mleczną Drogę czyjeś oczy

okrążały łukiem szerszym
niż najdalej wysunięte
świetlne ramię, i raz pierwszy
zwierzę, bardziej od innych pojętne,

posłało ogień skroś czerni -

Dziękuję :)