sporo ciekawego, krytyczna konstatacja nad ludzką kondycją, jest naszym niezmiennym obowiązkiem.

Sam tekst, odmalowany płynnym pędzlem,ale…znam ten styl, nieco cukierkowy w sensie wyczuwalnego „ pisania pod odbiorcę”

„ niedomknięte drzwi zdobiące bezlistne Beskidy”
„ oglądane z przedramion brunatnych pól barwy Fałata”,
to bezdyskusyjnie -„ przeprzymiotnikowane”) i przesłodzone grafomaństwo.

kto wie co się stało z Imre? świetny tekst

Reniu, Tetu- bardzo mi miło Was gościć.
Cieszę się Tetu, jeśli właściwie oddałem klimat bystrzańskiej kotlince :), a skoro tekst uspokaja Cię Reniu- to jest to dla mnie powód do satysfakcji, nie tylko jako autora, ale i kolegi :)

Dziękuję za czytanie i chwilę pod wierszem

Pozdrawiam Was. Życzę dobrego dnia

Bardzo dobrze znam te miejsca Wojtku:)
Świetnie oddałeś klimat. Brawo!
W pełni zasłużona nominacja.

Uspokajają mnie Twoje teksty Wojtku :-)

Witaj Kwitnąca Lilio- jest mi bardzo miło, dziękuję bardzo za piękny komentarz

Tutejsza- dzięki za niezawodny nos.. już kilka razy to udowodniłaś ; )

Pawle- wręcz przeciwnie- dziękuję

I wbrew wszystkiemu nie uśmiałem się... :( Ale dziękuję - masz rację w tym co piszesz. Ja tak właśnie mam: kadruję świat... nie wiem czy to dobrze czy źle?

Pozdrawiam Was serdecznie

Do zobaczenia

Pawle, miałam nosa głosując na ten wiersz - z Twoim komentarzem jest the best ;)) Mam nadzieję że Wojtek uśmieje się jak ja :)

Arcyprzepiękna poezja nakreślona światłym i świadomym udręczeniem peela nad przemijaniem, bezkompromisowa relacja siebie z sobą samym, na przeciw wszelkim złym mocom, a to wszystko przez pryzmat majestatu, naszych pięknych POLSKICH gór.

Wahałem się, ale się zdecydowałem, nie gniewaj się Imre, że pod tym wierszem, z sympatią:


Poeta na tropie harmonii w naturze
(kto tu kurwa wyrzucił tę butelkę)
siódme poty wylewa, na siódmą górę
wchodząc, idąc siódmym lasem, siódmą rzekę

przepływając wpław (kurwa mać, zdechła ryba
do góry brzuchem, [łza poety ją wskrzesza]).
Wreszcie jest - Drzewo jak wiersz, którym oddycha,
że aż nie widzi folii, która się zwiesza

[zużytych podpasek, papieru i gumek]
na gałęzi - co najwyżej ślubny welon -
- poeta na tropie harmonii w naturze
(kto tu wyrzucił zepsuty akordeon).

Na moim etapie "doświadczenia" takie dyskusje są potrzebne i wzbogacają. Nauczyłem się nieobrażać ale nie nauczyłem się oszukiwać czas. Dlatego czasem po prostu mnie nie ma. Mimo to zaglądam nie raz i czytam.

Pewnie kiedyś przyjdzie jakiś dobry czas (przynajmniej dla mnie)i będziemy mogli się spotkać poza ramą Internetu. Takie rozmowy na żywo są jeszcze bardziej wartościowe

Pozdrawiam