rzuciłaś okiem i poleciałaś do znajomej kosmetyczki

   cóż, obiad da się zrobić, ale nie przyzwyczajaj się

   mięso na kościach przejmuje dźwięki i dostaje dreszczy

   nawet wiadro z pomyjami potrafi nieźle odbijać gwiazdy

   nie wiem, czemu akurat teraz przywołałem spojrzenie kotki

   z tego dnia, gdy zaczynałem liczyć jej młode

   patrzyłaś podobnie, a ja i tak upierałem się przy swoim:

   kobiety po napisaniu wiersza stają się odrobinę brzydsze

   czyż nie dobija się poetów-pięknoduchów drukowaniem

   gorące powietrze drga – to dusze drzew wyciętej alei

   pozostaje tylko słońce jako jedyny lajtmotyw dla literatów

   teksty robią się palące i suche z rozgrzanymi brzuchami

   ściągające źrenice z różowych punktów widzenia

   robi mi się niedobrze na myśl o spojrzeniu kotki

   o mękach piekielnych i zgrabnie odpadającym mięsie