Paweł dzięki za opr. wyciągnę z tego wnioski.

Dziękuję mandarynku za fajny komentarz.
Pozdrawiam

Dziękuję Tomku a Poniedzielskiego nie czytałem, postaram się nadrobić.
Pozdrawiam

Oj, oj... przegapiłam ten wiersz [prawie], a to całkiem dobry tekst wg mnie. Hmm... W pierwszej strofce ciut za dużo słów "podwójnych", ale to drobiazg. Całość jest spójna, i refleksyjna. Pozdrawiam

Spodobała mi się zwłaszcza pierwsza strofa.
Tu zawarłeś esencję uczuć a moich przemyśleń

Samotność podwójna to dla mnie życie obok siebie mimo że się kochamy. Osobna kołdra na tym samym łóżku, gdy jedno je obiad- drugie "zaraz przyjdę"
Aż zupa wystyga i brak już tematów, choć lepiej nie mieć tematów niż nie mieć na kogo czekać przy stole

Dalszą część trzymasz jakby na smyczy (posługując się czymś za czym łatwo się schować). To nic osobistego ale odnoszę wrażenie że z ostrożności...
To nic złego
całość czyta się dobrze

Pozdrawiam serdecznie

Początek przypomina mi Poniedzielskiego (to nie jest wcale źle). Ale po samotności we dwoje, to jest wielki płacz na pogrzebie. Później już raczej tak samo. Albo inaczej, to kwestia wieku tego (tej), kto został. Z reguły.
Pisałem Ci kiedyś, że jesteś niepoprawnym optymistą, wierzysz w ludzi, i to jest na swój sposób piękne.
Pozdrawiam.

Pierwsza ekstra, całość ładna, melodyjna. :)

"Samotność we dwoje jest zawsze podwójna:

podwójne milczenie, podwójne talerze i sztućce,

podwójne bilety i zaproszenia

i fotel bujany podwójny."- dotąd Leszku, jeszcze ujdzie, choć żaden to oryginalny pomysł, żaden wzlot wyobraźni, raczej podskok. Dalej? Porażka, "zegarmistrz światła"- no mogłeś poszukać jakiegoś własnego sformułowania, zamiast odkurzać miłego sercom polaków zegarmistrza. Wspominania z rozrzewnieniem, kręcącej się w oku łezki, czy siności i dali nawet nie skomentuję. Nie chce Ci się pisać to nie pisz :)

Się da i się zrobi :-)

To ja się piszę na to malowanie włosów
odrosty już są
a ja lubię być blondi
...i będzie po sprawie
:)))

Coś koło tego.

ciche dni na wieczność?