Publikacja w Helikopterze jest miła :) w każdym innym piśmie jest zawsze przyjemna:) to tak jakbym polizała dobrego loda i nie chciała przestać lizać, albo lizaka. No nic, taka Beatka z lizakiem w ustach :)

Umbra,no nie przesadzajmy, ale dziękuję ślicznie.:)
Wróciłam na Poemax, na razie pod swój dawny nick :)
Chyba, że jakiś łobuz będzie się znęcał, to strzelę samobója, bo też wrażliwa ze mnie Beatka:)
Pozdrawiam serdecznie:)
U mnie teraz rozbrzmiewa Bach III Presto :) Buziaki:)

A nie mówiłam Beatko.... że to Ty.....Agnieszka :) Te teksty są świetnie !!!!
Bardzo mi się podobają, bardzo, a jestem jak stara cholera, bardzo wybredna.
Się czyta, się wyobraża...dowyobraża....."kolorowa śmierć"..... piękne, przewrotne, smutne. Piękne.....jednym słowem.
Dziękuję i pozdrawiam :)

https://opt-art.net/helikopter/7-9-2020/agnieszka-rykowska-kowalik-cztery-wiersze/?fbclid=IwAR3n5RTs-ga0MGV9vutQFS6Y28W8tGcwgkwbSBV_aANNSQ4d3AV0XxTfKhc


ZAPRASZAM :)

Gdziekolwiek bym się nie znalazła czy na dnie oceanu, czy w kałuży, z maleńkiej łodzi poeci wyrzucają linę, której desperacko się chwytam.
Dziś postawiłam krzyżyk na dwoch mężczyznach.
Pierwszy to wdowiec - podobno kogoś poznał.
Drugi - świr, który żyje głównie jedzeniem wydalaniem. Podobno liczbę znajomych dobrych najlepiej policzyć na palcach jednej ręki, jeśli jest ich więcej, to nie jest dobrze.

Są wiersze głębokie jak oceany w nie spadają jak kropla po kropli cudowne wersy podplywam pod nie. Ale sa też wiersze kałuże teksty kałuże płytkie, ald uwaga! Wbrew pozorom płytkie bo w takiej kałuży można też utonac w kałuży odbijają się nasze nogi z refleksami słońca pomiędzy.

Mam kolegę którego szczerze momentami nie lubię tylko o tym ani słowa cii...
Opublikował ostatnio w necie marny wierszyk wspomnieniowy ale o tym cicho sza!
I pisze że wyśle wersję 2.0. Poprawioną podobno.
Myślę teraz sobie dla kogo będzie dwa A dla kogo zero? Może i autor wygra. Tego serdecznie życzę. Tylko ach nieważne. Macham dłonią, odganiam się od takich tekstów dzięki znajomym kolesiom redaktorom promowany, odganiam jak przed muchą.

Zaglądam do Marty Podgórnik. Chyba odkrywam na nowo. Nie wszyscy ja lubią, ale niektórym się podoba. Chyba należę do tej drugiej grupy.
Teraz rozbrzmiewaja u mnie dźwięki. Słucham Chopina. Dobry kolega woli Bethoveena ale on za bardzo krzykliwy moim zdaniem.

Słońce wyszło. Mocne. Nici z pielenia. Moje leki nieładnie się zabawiają z promieniami słonecznymi. Zachodzi dziwny proces. Twarz moja robi się czerwona. To tak, jakby ktoś powiedział, spoglądając na czerwony zachód: Patrz jakie piękne popołudnie mamy.
Przez wiele ograniczeń przeskakuję jak przez płotki, ale nie wszystkie pagórki udaje się pokonać.

Dziś śnilam że weszłam w siebie i straciłam kontakt z rzeczywistością.
Ten od jaskolczego umysłu kiedyś powiedzial: - Literatura literaturą ale musi pani uwazac Pani Agnieszko. Ma pani syna!