Dobro ani zło nie powstaje samo z siebie, zawsze jest
jakiś bodziec który je wywołuje i to jest ciekawe.
Czy człowiek całkowicie izolowany będzie dobry?
W medytacjach człowiek izoluje się od świata zewnętrznego, ale 'ja' ma pewne granice, za nimi jest obłęd.
Modlitwy to też są takie medytacje, chyba że klepane bezmyślnie. Ale nie znam przypadku obłędu na skutek modlitwy.

A czy ja mówię, że nie? W chrześcijańskich klasztorach nawet praktykuje się medytację zen :)

Metafizyka jest fascynującym tematem, o ile podchodzi się do niej głębiej. W chrześcijaństwie też są modlitwy medytacyjne, które bardziej wyzwalają od balastów i to dłużej niż się początkowo wydaje. Wywołują ponadto walkę duchową, a to już dłuższy temat.

To jest fascynujący temat, kiedy zrozumiesz, że ja to iluzja wtedy znika lęk i nie ma się czego bać, ponieważ nie istnieje i nigdy nie istniał ten ktoś, kto się boi. To wydaje się logiczne, ale jest ogromnie trudne do osiągnięcia, ponieważ to trzeba poczuć, a nie tylko ująć logicznie i pojęciowo.

A lęk przed utratą osobowego ja jest bardzo silny, dlatego niektórzy ludzie niewłaściwie praktykujący medytację nieomal w obłęd popadają, a czasem nawet w obłęd, to trzeba robić umiejętnie i być prowadzonym przez kogoś o większym doświadczeniu. Podobne doznania wywołują środki psychodeliczne, dochodzi się do granicy, gdzie ja niemal ginie i towarzyszy temu czasem paniczny strach, po prostu ja to ten program, który mamy w głowie i on się bez walki i bólu nie podda, to nie kaszka z mlekiem :)

Tak, to jest uniwersalne, po prostu chodzi o sacrum obecne we wszystkich kulturach i religiach. Ale w Buddyzmie kładzie się nacisk na praktykę duchową, im doskonalszy jest duch tym łatwiej mu wybrać tę właściwą drogę po śmierci, nie boi się utraty swojego ja, ponieważ rozumie, że ja jest czymś iluzorycznym. Chrześcijaństwo ma podobne elementy, tutaj też człowiek powinien żyć dla Boga i oddać mu się całkowicie, i dopiero wtedy Bóg zwraca nas nam samym, tych prawdziwych nas, a nie iluzorycznych. Szatan natomiast również chce, żeby człowiek oddał mu się całkowicie, różnica polega na tym, że Szatan, nie oddaje nam nas z powrotem, tylko zaprzęga w niewolę.

W ambiwalentnej i skazanej na walkę naturze człowieka.

O tej dialektyce sacrum, to zdaje się być uniwersalne :)

To ,zdaje się, nazywa się... :)

To zdaje się nazywa dialektyka sacrum, sacrum jednocześnie wywołuje sprzeczne uczucia, z jednej strony fascynację i chęć oddania mu się całkowicie, z drugiej strony lęk i odrazę, wynikającą z lęku osobowego ja przed całkowitym rozpłynięciem się w sacrum i utratą siebie. Dlatego doznajemy ambiwalentnych uczuć w obliczu absolutu.