Biegną ku mnie ciała dawnych kolegów. Zaczynamy grać w piłkę nożną.A

Dziś zadzwonił ex. Krzyczał.
- Myślisz że jak chcesz wydać książkę to dobra droga?! Pycha tobą kieruje! Nic więcej. Idziesz w złym.kierunku!
Wrzeszczal. Wrzeszczał i tak rozlala sie pustka po polach. Umarly we mnie kuropatwy.

Dawno temu byłam liściem tataraku zaslaniajacym piękny z nenufarami staw. Dziś się obnażam. Jakie tam paskudztwa można znaleźć proszę pani proszę pana. Brud za paznokciem jako brud codzienny i ten niewidoczny w środku. A teraz rzuć. Jeśli nie dzwigasz jak ja kamieni w środku rzuć we mnie cegłą bowiem potrafi ze mnie wyjść potwór. Uważaj. Wypatroszy. Wypatroszy Cię jak rybę. gdy sie pospieszysz urodzę kamień. Będzie śliski jak ryba wydobyta z mułu. Przesliźnie się przez twoje palce i spoczniesz na nim. Ziemia się zatrzęsie. To będzie oznaczało że jestem wolna. Poza jądrem.

Pewna poetka pisze że jej wiersz wszystko zniesie. A gdybym tak powiedziala: twoje wiersze wszystko zniosą. Są jak stara rozpieszczona przez rodzica panna. Wiem. To by była nadmierna złośliwość jak ocenianie, czy ktoś jest gruby bądź chudy.
Chyba nie ma dzieł które wszystko zniosą. Może wiele ale nie wszystko. Pokonają żywioły i czas. Tak samo jest z nami. Slowa będą dalej przekazywane tak jak w domu z przeciekającym dachem. Trzeba znaleźć suche miejsce suchą półkę. Tam położysz swe dzieło położysz siebie z pieczątką ostatniego słowa na ustach. Paweł Podlipniak pisał że śmierć to miejsce nie czas.
Jesteśmy w ciągłym poszukiwaniu miejsc. Niektóre wymagają osuszajacych drenów inne nawodnienia i cokolwiek zrobimy to zawsze będzie sprowadzać się do poszukiwania. I to jest z jednej strony nasza nędza A z drugiej wielkość.

Jaki był Pani tata? Znowu to samo pytanie od psycholożki.
- Widzi pani, tata siedział na ciągniku. Pojazd nie mógł odpalić. I tak z bratem napieraliśmy na koła. Pchaliśmy ile sie dało. Tak niemal przez całe życie. Aż wyrosły nam garby. Mi czasem wystają jak u ryby na piasku skrzela ale staram się nikomu o tym nie mówić.

Nabrały kolorów pory i selery po burzy. Sałata nieco większa mocniejsza. Marchew buraczki przerwane. Upał. Smaży się dzień jak mucha na patelni. Skwierczy. Promienie słońca niczym odpryski wchodzą w moje włosy. Czuje że mogę by jeszcze jasna jak wiersze Joanny Wicherkiewicz

Wypadlam z krwiobiegu. Z krwiobiegu prozatorskiego. Kropla po kropli szły wiersze. Zgubilam bakcyla.
Wczoraj się bałam. Przyszła wichura potworna, a wraz z nią burza. Bałam się jak kotka burcia mojego kolegi. Bałam się bałam.

Dziś koleżanka moja poczuła chyba zazdrość. Jej córka nie dostała jak mój syn czwórki z matematyki. Powiedziałam że młody poprawiał całe półrocze A córka do poprawy jak młody nie podeszła. Musimy walczyć do końca. Musimy walczyć. Ostatnio utkwilam w kolorach. Postanowiłam pomalować nimi skrzydła helikoptera. Gdzie polecę? Nie wiem. Oby tylko nie było więcej wypadków.
Zobaczyłam ostatnio poruszaną na fejsie rzeźbę. Pół tułowia kobiety z siusiającą waginą w leciutkim rozkroku. Nie mam nic do rzeźby. Sama nieraz gubilam głowę.

Podworko ubralo bialo-zielone ubranie. Zakwitł jasmin :) chroni przed gapiami. Będziemy baraszkować.

Tomasz a Kampus pisał by nie być za bardzo w swej dobroci pewnym bo nie wiadomo ile w tej dobroci wytrwasz. Taka dłoń- proteza jest jak dziecko autystyczne wystarczy przytulić niewidoczność.